“Nadat ik tijdens mijn opleiding logopedie stage had gelopen in het ziekenhuis, werd ik gevraagd voor een zwangerschapswaarneming. Het ziekenhuis was mij goed bevallen en gelukkig was dat wederzijds.” Ilse bleef ook na die waarneming en werkte acht jaar lang met veel plezier op de afdeling Revalidatie als logopedist. “Op een gegeven moment werd me duidelijk dat ik wat meer wilde. Ik werkte in die tijd ook bij de Omring en daar werd ik gevraagd om afdelingshoofd te worden. Misschien bracht dit mensen in het ziekenhuis op een idee, want al snel werd ik benaderd om hoofd te worden van InZ, het interne flexbureau dat destijds moest worden opgezet.”
Cadeautje van het ziekenhuis
Een stap die wel om het tonen van lef vroeg, zegt Ilse. “Ik was logopedist, ik had helemaal geen opleiding in HR. Maar ik herkende de competenties in de vacature bij mijzelf. Ik dacht: ontbrekende kennis kan ik vergaren, maar het profiel heb ik al. Ik werd aangenomen en begon aan mijn nieuwe taak. Na verloop van tijd kreeg ik het aanbod om een aanvullende opleiding te gaan volgen. Zo mocht ik bedrijfskunde gaan studeren – echt een cadeautje van het ziekenhuis! Het betekende alleen wel dat ik echt keuzes moest maken: met pijn in mijn hart liet ik het logopedievak achter me. Ook stopte ik bij de Omring.”
Continu verbeteren
Ilse hoort vaak dat ze een doorpakker en een doorzetter is. “Ik ben nogal vasthoudend van aard en heb pas het idee dat iets klaar is als ik resultaten kan laten zien. Blijkbaar is dit opgevallen, want in 2013 kreeg ik de functie van programmamanager Lean aangeboden. Het werd mijn opdracht om in het ziekenhuis een cultuur van continu verbeteren te stimuleren volgens de Lean-filosofie. Dit is een mooie taak, maar wel iets van de lange adem. Inmiddels ben ik acht jaar bezig en is het vanzelfsprekender geworden dat afdelingen hiermee bezig zijn. Laatst liep ik door de gang en zag ik toevallig iemand bezig met het invullen van de A3-methode, een Lean-tool waarmee je een proces kunt beschrijven. Dan zie je dat het echt onderdeel van onze organisatie is geworden. Mijn opdracht is bovendien om daar voortdurend de koers in te bewaken. Een voorbeeld is dat ik altijd kennismaak met nieuwe managers of hoofden. Zij zijn dé sleutelfiguren die moeten begrijpen wat we met de Lean-filosofie bedoelen en waarom we hier als ziekenhuis voor gekozen hebben.”
Er is een kernteam Lean en er zijn vier Lean-coaches in huis, collega’s die dit naast een andere functie in het ziekenhuis doen. “Ik geniet van de samenwerking met deze collega’s, en ook met anderen, zoals artsen, verpleegkundigen en de raad van bestuur. Er wordt serieus naar je geluisterd, ook als je het niet met elkaar eens bent. Dat is erg fijn.” Dat het werk van Ilse en het team vruchten afwerpt, bleek onlangs uit het feit dat zowel bij de NIAZ-accreditatie als in een rapport van de Inspectie werd genoemd dat er een cultuur van continu verbeteren in de organisatie merkbaar is. “Dat externen dat opmerken, daar was ik stiekem best trots op!”
Doorverbinder
Ilse noemt zichzelf een doorverbinder. “Ik zie vaak kansen en weinig beren op de weg. Die eigenschap kan ik niet eens uitschakelen. Soms hoor ik in een overleg dat iemand een plan heeft en dan geef ik aan: daar is die collega ook mee bezig, zal ik je met hem in contact brengen? Of iemand vertelt mij over een bijeenkomst met huisartsen en als ik daar mogelijkheden in zie, bied ik mijn hulp aan. Of ik merk in een overleg met medisch specialisten dat ze ergens tegenop zien. Dat ze zoeken naar tijd en de manier waarop ze iets kunnen veranderen. Dan kan ik helpen en met een kleine verandering soms meer werkplezier voor hen bereiken. Zo kun je, zonder arrogant over te willen komen, soms een stapje naar voren maken om mensen te ondersteunen.”
Ambitieuze werkgever
Ilse vindt het Dijklander een fijn regionaal ziekenhuis: “De mentaliteit past me, het type mens dat hier komt vind ik prettig. Ik kom zelf uit deze streek, dat is een voordeel. Je krijgt ook echt kansen om te groeien, als je dat wilt. Verder is het ontzettend leuk om te werken voor een werkgever die de ambitie heeft om steeds betere zorg te bieden. Ook is er een goede samenwerking met de zorgorganisaties om ons heen – daar liggen zoveel kansen.” Ze herkent zichzelf in de kenmerken zoals het Dijklander Ziekenhuis die heeft beschreven: lef, nuchterheid en oprechte interesse. “Zonder die eigenschappen kan ik mijn werk niet doen. Ik hoef niet zo nodig zelf op de voorgrond, maar ik geniet ervan om de mensen die elke dag het verschil maken voor patiënten te ondersteunen. Ik wil gewoon dat we als Dijklander de allerbeste zorg kunnen geven en daar lever ik graag een bijdrage aan. Dat is waar ik elke dag mijn bed voor uit stap.”