Anne volgde tot dan toe een BBL-traject van werken en leren. “Wat ik op school leerde op bijvoorbeeld het gebied van anatomie, fysiologie en verpleegkundig handelen, kon ik in de instelling waar ik werkte niet altijd toepassen. Toen mijn leercontract was afgelopen en ik mijn diploma had gehaald, zocht ik echt een nieuwe uitdaging. Ik wilde heel graag patiënten gaan ondersteunen in hun proces om beter te worden. Ik was dus heel blij dat ik in het Dijklander werd aangenomen.”
Boventallig ingepland
Het traineeship kent een intensief begeleidingstraject. “Het eerste halfjaar werkte ik op de afdeling MDL-nefrologie, waarbij ik de eerste drie maanden boventallig werd ingepland om in te werken. Ik werd gekoppeld aan twee buddy’s met wie ik bijna altijd samenwerkte, die mij begeleidden en bij wie ik altijd met vragen terechtkon. Dat was niet overbodig hoor, want er komt in het begin onwijs veel op je af! Er waren best eens momenten waarop ik dacht: waar ben ik aan begonnen! Maar ik vond het ook ontzettend leuk: het patiëntencontact, de technische handelingen… Toen ik me na twee maanden nog niet zeker genoeg voelde, kon ik dat ook aangeven bij de teamcoördinator en kreeg ik een derde maand begeleiding erbij.”
Het tweede halfjaar van het traineeship ging ze op de afdeling chirurgie aan de slag. “Ook hier kreeg ik een buddy toegewezen en ik werd twee maanden boventallig ingepland. Er waren toch weer heel veel nieuwe dingen die ik moest leren en daar was gewoon de ruimte voor. Toen ik afgelopen zomer klaar was, kreeg ik een vast contract. Ik koos ervoor om op chirurgie te blijven, maar ik had ook als flexibele verpleegkundige bij InZbaar kunnen gaan werken.”
Samen
Doorstromer Anne wordt zo langzamerhand al echt ‘door en door Dijklander’. “Ja, ik voel me echt onderdeel van het ziekenhuis”, zegt ze. “Dat komt ook doordat de sfeer heel open is. Leidinggevenden zijn toegankelijk en je kunt altijd bij iemand terecht als iets even niet lukt. Onze afdeling is ontzettend breed; onder onze patiënten zijn mensen met buikklachten, vaatproblematiek, urologische problemen, oncologische behandelingen, noem maar op. Je hebt je eigen patiënten om voor te zorgen, maar kunt ook elk moment worden opgeroepen om bij een collega verderop in de gang te assisteren. Het is dus vaak erg druk en afwisselend, maar tegelijk kun je altijd je vragen kwijt als je ergens tegenaan loopt. We doen het echt samen.”
Stoel naast het bed
De eigenschappen die het ziekenhuis kenmerken – lef, nuchterheid en oprechte interesse – ziet Anne ook terug bij zichzelf. “Het vraagt, denk ik, wel echt een dosis lef om uit je vertrouwde omgeving weg te gaan en zo’n sprong in het diepe te maken. Verder kan ik goed relativeren, ook in mijn werk. En ten slotte staat de patiënt bij mij op nummer één. Ik probeer bijvoorbeeld echt aandacht te besteden aan wat het psychisch met iemand doet als hij ernstig ziek is. Dan pak ik een stoel en ga naast het bed zitten – vertel maar, wat maak je mee, hoe ervaar je dat? En als een patiënt die ik intensief verpleegd heb naar een andere kamer wordt overgeplaatst, ga ik vaak nog eens langs om te vragen hoe het gaat. Dat waarderen mensen echt, dus ik probeer daar gewoon tijd voor te maken.”
Onder controle
Ze verbaast zich soms over zichzelf als ze ziet welke stappen ze inmiddels heeft gemaakt. “Laatst ging het tijdens mijn nachtdienst helemaal niet goed met een patiënt. Ik maakte me er best zorgen over en moest ’s nachts de arts bellen. Op zo’n moment vat je zo goed mogelijk samen wat er aan de hand is en wat je tot dan toe al hebt gedaan. Nadat ik had opgehangen, zei mijn collega dat ik het goed had gedaan en de situatie echt onder controle had. Toen dacht ik wel even: anderhalf jaar geleden moest ik de vaktaal nog leren, en moet je mij nu eens kijken!”
Anne heeft dan ook absoluut geen spijt van haar overstap. “Het was een sprong in het diepe, en natuurlijk is het met ups en downs gegaan, maar het worden steeds meer ups, waardoor je zelfverzekerdheid groeit. Wel moet je kunnen aanpoten, want het is vaak hard werken, en je moet tegen een stukje dynamiek kunnen, flexibel genoeg zijn om waar je mee bezig bent te laten vallen omdat je ergens anders naartoe wordt geroepen. Maar je krijgt er ontzettend veel voor terug. Elke dag is anders. En ik geniet er bijvoorbeeld erg van als ik meerdere dagen bij een patiënt sta en dan zie dat hij langzamerhand begint op te knappen. Een fantastische beloning voor je werk.”