Doorzetter
Heshu is echt een doorzetter: het kostte heel wat doorzettingsvermogen om te komen waar ze nu is. Zo was de start van haar leven al niet bepaald gemakkelijk. Ze was negen jaar oud toen ze, samen met haar ouders en vier broers en zussen, als Iraakse vluchteling in Nederland aankwam. “Daar stond ik met mijn koffer en een knuffel op Schiphol, in een land dat ik niet kende, waar een taal werd gesproken die ik nog niet kon verstaan. We werden in een eenkamerwoning ondergebracht en een paar dagen later moesten wij als kinderen op een tweedehands fietsje en met een pakketje boterhammen naar school. Alles was anders dan we tot dan toe hadden gekend.” Al snel was Heshu echter ingeburgerd en binnen zes maanden sprak ze Nederlands. “Voor mijn ouders was het moeilijker; ik moest in mijn jeugd vaak mee naar afspraken met bijvoorbeeld de huisarts, zodat ik kon vertalen. Dat maakte het wel eens lastig om mij volledig op school te kunnen focussen.”
Babyzusje
Dat ze in de zorgsector wilde gaan werken, was al vroeg duidelijk. “Ik word er echt blij van om voor mensen te zorgen. Als kind wilde ik jarenlang héél graag een Baby Born, maar dat zat er bij ons thuis niet in. In plaats daarvan kreeg ik op oudere leeftijd nog een babyzusje! Ik mocht haar naam kiezen en heb heel veel voor haar gezorgd, dat vond ik geweldig. Later ontdekte ik tijdens een snuffelstage in een bejaardenhuis dat ik mezelf helemaal zag werken in zo’n situatie: aan het bed, iets betekenen voor de patiënten daar.”
Heshu begon haar loopbaan dan ook als helpende en verzorgende in verpleeg- en verzorgingshuizen. “Daarbij ging het om de basiszorg, zoals wassen, aankleden en het verschonen van patiënten. Geen medische handelingen, maar ik vind het fijn om voor mensen te zorgen. De mensen waren vaak dankbaar voor wat je voor ze kon betekenen. Dat gaf mij veel voldoening. Later volgde ik een mbo-opleiding verpleegkunde en ging ik aan het werk op de revalidatieafdeling in een verpleeghuis.”
Ontzag voor het ziekenhuis
Haar sollicitatie bij het Dijklander Ziekenhuis was voor Heshu een heel grote stap. “Ik had een bepaald ontzag voor ziekenhuizen: ze zijn zo groot, er lopen zoveel artsen rond … En eerlijk gezegd dacht ik ook: wie ben ik nou, dat ze mij zullen aannemen? Dat had aan de ene kant te maken met mijn buitenlandse afkomst, maar ik vroeg me ook af of ik het wel zou kunnen. Tijdens het sollicitatiegesprek werd ook een paar keer benadrukt dat de specialisatieopleiding niet gemakkelijk zou zijn. Maar ik houd wel van een uitdaging, en toen ik tot mijn verrassing werd aangenomen, ging ik er helemaal voor.”
De opleiding was vervolgens inderdaad een flinke kluif die Heshu niet meeviel. “Maar ik werd enorm gesteund, zowel door mijn partner als door het ziekenhuis. Zo verwees mijn leidinggevende mij een keer naar een IC-verpleegkundige aan wie ik een casus kon voorleggen. Die collega hielp mij zó goed: ze wilde zelfs op Tweede Kerstdag – omdat ze toch moest werken – mijn opdracht bekijken en van feedback voorzien. Ook bleek het Dijklander Ziekenhuis een bibliotheek te hebben waar ik voor advies en ondersteuning terechtkon. Mijn directe collega’s van de Dialyseafdeling hebben me zelfs letterlijk door de opleiding heen gesleept. Toen ik zakte voor mijn laatste toets, kon ik niet alleen uithuilen op de afdeling, maar de collega’s zeiden ook: desnoods komen we met spandoeken naar je herkansing – je gaat het gewoon halen! Geweldig toch? Ik ben heel blij met ze.”
Cultuur om elkaar te helpen
Inmiddels is het anderhalf jaar geleden dat ze opleiding afrondde. “En zoals ik destijds zelf ben geholpen, zo help ik nu zelf ook de studenten op de afdeling als het nodig is. Dan sta je even samen bij de computer om iets uit te leggen of stuur je je eigen feedbackformulier als voorbeeld naar iemand toe, om hem of haar op weg te helpen… Er is echt een cultuur dat we elkaar helpen om verder te komen.” Regelmatig zijn daar ook studenten uit het buitenland bij. “Dat vind ik heel knap van het Dijklander Ziekenhuis; daar tonen ze echt lef in, vind ik. Deze studenten worden niet alleen geholpen met hun opleiding, maar bijvoorbeeld ook met huisvesting en het leren van de Nederlandse taal. Zo investeert het ziekenhuis in nieuwe medewerkers en geven ze deze mensen tegelijk een kans om hier aan het werk te gaan.”
Ruimte voor verbeterideeën
Wat Heshu heel erg waardeert, is de mogelijkheid om eigen ideeën voor het werk in te brengen. “Er wordt echt naar je geluisterd. Al tijdens de opleiding word je gevraagd om met een verbeterplan voor je afdeling te komen. Zo kwam ik met het idee om meer aandacht te hebben voor patiënten die veel pijn ervaren bij het aanprikken. Ze moeten voor de dialyse nu eenmaal worden aangeprikt, maar ik heb voorgesteld om ze te op een schaal van één tot tien te laten aangeven hoeveel pijn ze voelen. Een andere student is vervolgens met het idee gekomen om voor mensen wiens pijnscore hoger is dan vijf, bij het aanprikken wat verdoving te geven met een icepacking. Iets soortgelijks hebben we ingevoerd voor patiënten die veel last van jeuk hebben; daar wordt in sommige gevallen nu een zalf voor ingezet. Zo zijn we met alle collega’s voortdurend bezig om de zorg voor onze patiënten te verbeteren. Dat werkt heel stimulerend.”
Met haar verhaal wil Heshu vooral ook jonge mensen met een buitenlandse achtergrond aansporen om een baan als verpleegkundige in het Dijklander Ziekenhuis te overwegen. “Het is een hele fijne werkomgeving, waar je alle kansen krijgt om jezelf te ontwikkelen. Ik heb het zelf niet gemakkelijk gehad, maar ben heel goed geholpen. En misschien juist daardoor koester ik nu mijn baan.”